"ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ - ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ - ΑΓΓΕΙΟΠΑΘΕΙΑ"

Πόση όμως σωματική άσκηση χρειάζεται;

Η τακτική σωματική άσκηση είναι χρήσιμη για την πρόληψη αλλά και για την αντιμετώπιση πολλών παθήσεων, όπως της καρδιάς των αγγείων, της οστεοπόρωσης, της παχυσαρκίας, του καλού μυικού πόνου, της υπέρτασης της δυσλιπιδαιμίας και της πρόληψης ορισμένων μορφών καρκίνου όπως του παχέος εντέρου και του μαστού.

Στη περίπτωση του σακχαρώδη διαβήτη που είναι μία νόσος που επιπλέκεται συχνά με αγγειοπάθεια, η σωστή άσκηση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δυστυχώς συχνά παραβλέπεται όχι μόνο από τους ασθενείς, αλλά και από τους γιατρούς οι οποίοι πολύ συχνά δεν δίνουν βαρύτητα στο να συστήσουν με έμφαση την άσκηση, ρίχνοντας όλο σχεδόν το βάρος της θεραπείας στα φάρμακα.

Σχετικά λοιπόν με το διαβήτη είναι αποδεδειγμένα τα εξής:
Στον διαβήτη τύπου 2, η καθημερινή άσκηση αυξάνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη με αποτέλεσμα την μείωση του σακχάρου στο αίμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μειώνουμε ή διακόπτουμε τα χάπια ή τις μονάδες ινσουλίνης με τη σωστή δίαιτα και συστηματική άσκηση.

Στον διαβήτη τύπου 1, ινσουλινοεξαρτώμενο, δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι ο διαβήτης ρυθμίζεται καλύτερα με την άσκηση. Όμως υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η συστηματική άσκηση μειώνει τον κίνδυνο καρδιοπάθειας και αγγειοπάθειας.

"ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ - ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ - ΑΓΓΕΙΟΠΑΘΕΙΑ"

ΜΕΡΟΣ Β': Πόση όμως σωματική άσκηση χρειάζεται;

Η άσκηση π.χ. το βάδισμα πρέπει να έχει συχνότητα, διάρκεια και ένταση. Δηλαδή να γίνεται καθημερινά ή το λιγότερο 3-4 φορές την βδομάδα, διάρκειας 30-60 λεπτά και συνιστώμενα μέτρα 3.000-5.000 και η ένταση να είναι μέτρια.

Στην περίπτωση αγγειοπάθειας των αρτηριών των κάτω άκρων που είναι συχνή επιπλοκή του διαβήτη αλλά και άλλων παραγόντων κινδύνου όπως υπέρταση, κάπνισμα, υπερλιπιδαιμία, η σωματική άσκηση π.χ. βάδισμα, βοηθά στην ανάπτυξη παράπλευρουδικτύου δημιουργώντας ένα φυσικό by-pass.

Όταν αρχίζει πόνος μετά από λίγη ώρα βάδισης (στάδιο ΙΙα ή ΙΙβ), δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα αλλά το αντίθετο.Απλά πρέπει να διακόπτεται η βάδιση για λίγο μέχρι να περάσει ο πόνος και ξαναρχίζει, μέχρι να ολοκληρωθεί ο στόχος: συχνότητα, διάρκεια, ένταση. Προσοχή όμως σε κάτι. Ενώ η άσκηση γενικά μειώνει το σάκχαρο και βοηθά πάντα τους αγγειοπαθείς και όταν είναι έντονη οδηγεί και σε υπογλυκαιμία, είναι λιγότερο γνωστό ότι μπορεί σε αρρύθμιστους διαβητικούς να οδηγήσει στην αύξηση του σακχάρου και σε οξέωση.

"ΤΟ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟ ΠΟΔΙ"

Το Διαβητικό Πόδι (ΔΠ) που αποτελεί επιπλοκή του Διαβήτη, χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη εξέλκωσης, στο άκρο πόδι δηλαδή κάτω από τους αστραγάλους, από Περιφερική Διαβητική Νευροπάθεια (ΠΔΝ) δηλαδή απώλεια αισθητικότητας στα κάτω άκρα, και από Περιφερική Αρτηριακή Νόσο (ΠΑΝ) δηλαδή στένωση ή απόφραξη του αυλού των αρτηριών των κάτω άκρων, στον Σακχαρώδη Διαβήτη (ΣΔ).

Από την διεθνή βιβλιογραφία η συχνότητα του ΔΠ κυμαίνεται από 1,0% έως και 15% των διαβητικών ασθενών. ΜΣημαντικοί παράγοντες για την εμφάνιση του ΔΠ είναι η ΠΔΝ δηλαδή η έλλειψη αισθητικότητας στα κάτω άκρα και η ΠΑΝ δηλαδή η κακή αιμάτωση των κάτω άκρων λόγω στένωσης ή απόφραξης των αρτηριών.

Η λοίμωξη της εξέλκωσης είναι μία σοβαρή επιπλοκή,γιατί μπορεί να οδηγήσει σε εκτεταμένη νέκρωση, σήψη και γάγγραινα.

Ο κίνδυνος για εμφάνιση έλκους στα άκρα πόδια, αυξάνεται κυρίως σε:
περιπτώσεις προηγούμενου επουλωθέντος έλκους, ΠΔΝ, σε προχωρημένη νεφρική νόσο, κακή ρύθμιση του Διαβήτη, κάπνισμα. Η πρόληψη ή έστω η πρώιμη διάγνωση του ΔΠ, είναι πρωταρχικής σημασίας, διότι η θεραπεία προχωρημένου σταδίου ΔΠ απαιτεί αντιμετώπιση από ειδική ομάδα γιατρών με τη συμμετοχή πολλών ειδικοτήτων με φτωχά συνήθως αποτελέσματα. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι με την σωστή ενημέρωση, και φροντίδα είναι δυνατή η μη εμφάνιση αυτής της επιπλοκής που λέγεται ''Διαβητικό Πόδι''. Και αν εμφανιστεί, η έγκαιρη διάγνωση και η σωστή αντιμετώπιση είναι η καλύτερη θεραπεία.

"ΑΝΕΥΡΥΣΜΑ: Η ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ"

Ανεύρυσμα είναι η εντοπισμένη διάταση του αυλού μιας αρτηρίας, από την πίεση του αίματος, λόγω παθολογικά ευένδοτου σημείου του μέσου χιτώνα του αρτηριακού τοιχώματος.

Η αθηρωμάτωση (αρτηριοσκλήρυνση) είναι η βασική αιτία της νόσου και η πιο συχνή. Κάποια νοσήματα σχετίζονται με την νόσο όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η αρτηριακή υπέρταση, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, το κάπνισμα.

Τα μικρά ανευρύσματα συνήθως παρουσιάζονται στο σημείο διχασμού των αρτηριών του εγκεφάλου ή στο εξάγωνο του Willis. Συνήθως ρύγνυνται σε σχετικά νεαρά άτομα 25 - 50 ετών. Προειδοποιητικά σημεία είναι η βλεφαρόπτωση, ο πονοκέφαλος, η διεσταλμένη κόρη ή η διπλωπία.Η ρήξη του προκαλεί σοβαρή αιμορραγία και αποτελεί μία σοβαρή αλλά ευτυχώς όχι συχνή αιτία εγκεφαλικού επεισοδίου.

Η δεύτερη σημαντική εντόπιση ανευρύσματος είναι η κοιλιακή αορτή.Μερικές φορές πριν από την ρήξη υπάρχει πόνος στην κοιλιά και στη ράχη. Συνεχής πόνος έντονος που επιμένει είναι ίσως ενδεικτικός ανευρύσματος σε διαδικασία ρήξης.

Για κάθε ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής υπάρχει πιθανότητα 30% να έχουμε εντόπιση και στις ιγνυακές αρτηρίες. Όταν έχουμε πάνω από 50% στένωση καρωτίδων, υπάρχει πιθανότητα 30% ανεύρυσμα της αορτής και 30% στεφανιαίας νόσου.Γενικός κανόνας: όταν βρεθεί ανεύρυσμα στην κοιλιακή αορτή, τότε πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με πολυαγγειακή νόσο και πρέπει να ελεγχθούν όλες οι αρτηρίες, δηλαδή οι καρωτίδες, τα σταφανιαία αγγεία και οι αρτηρίες των κάτω άκρων.

"ΚΙΡΣΟΙ ΚΑΙ ΕΥΡΥΑΓΓΕΙΕΣ ΌΤΑΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ....ΆΚΡΑ"

Οι ευρυαγγείες και οι κιρσοί αποτελούν κλινική εκδήλωση των αρχικών σταδίων της χρόνιας φλεβικής ανεπάρκειας, των κάτω άκρων.
Σαν χρόνια φλεβική ανεπάρκεια εννοούμε την ελάττωση της επιστροφής του φλεβικού αίματος των κάτω άκρων προς τα άνω με λίμναση αυτού στα κατώτερα μέρη.Σαν αποτέλεσμα έχουμε την πρόκληση ποικίλης συμπτωματολογίας.
Η βαλβιδική ανεπάρκεια του φλεβικού συστήματος των κάτω άκρων είναι η σημαντικότερη και συχνότερη αιτία.Η πάθηση ανάλογα με τη βαρύτητα και το στάδιο, εκδηλώνεται με:
διάχυτες ή με μεμονωμένες ευρυαγγείες, κιρσούς, αίσθημα βάρους και καύσου, μυικές κράμπες, οιδήματα έκζεμα και τέλος φλεβικό άτονο έλκος.Η θεραπεία ανάλογα με το στάδιο και τα συμπτώματα περιλαμβάνει
συνδυασμό των πιο κάτω:
1.) Σε κάθε περίπτωση αποφυγή πολύωρης καθιστικής ή όρθιας στάσης σε ακινησία.
2.) Ειδικές κάλτσες διαβαθμισμένης συμπίεσης.
3.) Απώλεια σωματικού βάρους επί περιττών κιλών.
4.) Αποφυγή ήλιου - ζέστης περιβάλλοντος.
5.) Φαρμακευτική αγωγή με φλεβοτονικά σκευάσματα.
6.) Χειρουργική αφαίρεση κιρσών.
7.) Σκληροθεραπεία ευρυαγγειών και μικρών κιρσών.
8.) Laser Κ.Τ.Ρ. των μικρών ευρυαγγειών.